Róża – objawy. Róża jest chorobą zapalną skóry i tkanki podskórnej o nagłym początku i szybkim przebiegu. Główne objawy róży to zmiany skórne. Najczęstsza lokalizacja róży to podudzie (>80% przypadków), twarz oraz u kobiet po usunięciu piersi z powodu nowotworu kończyna górna. Skóra jest żywoczerwona, błyszcząca Dokuczają też bolesne skurcze, uczucie palenia i rozpierania w nogach. We wczesnej fazie choroby występują dolegliwości związane z niedrożnością żył: przebarwienia, wypryski na skórze. W zaawansowanej postaci choroby, w miejscu występowania obrzęków skóra traci elastyczność, staje się cienka i błyszcząca, pokrywa się aktualizacja: 09-06-2019, 19:44. Objawy chorób wątroby i dróg żółciowych, takich jak alkoholowe i niealkoholowe stłuszczenie, zapalenie lub marskość wątroby, mogą być w różny sposób widoczne na skórze. Ich znajomość jest cenną wskazówką diagnostyczną, umożliwiającą leczenie we wczesnym stadium choroby. Skóra jest delikatna na całym ciele, rozjaśnione przebarwienia, mam więcej siły, lepiej słyszę. Skóra na nogach jeszcze trochę się łuszczy i nadal utrzymuje się co prawda opuchlizna, ale jest dużo lepiej co widać na zdjęciach obok. Już dawno skóra na moim ciele nie była w tak dobrej kondycji. Skóra pergaminowa - leczenie. Skóra pergaminowa jest chorobą skóry uwarunkowaną genetycznie, dlatego leczenie przyczynowe nie jest możliwe. Celem terapii jest łagodzenie objawów. Chory przede wszystkim musi unikać kontaktu ze słońcem, a także stosować kremy z bardzo wysokim filtrem (50+), nawet jeśli przebywa w pomieszczeniach. wyciąg z nasion kasztanowca, pestek winogron lub ruszczyka kolczastego, rutyna, hesperydyna, trokserutyna, escyna. Z kolei kremy i maści na pajączki oprócz wyżej wymienionych substancji mogą zawierać organiczną heparynę zapobiegającą występowaniu skrzepów. Uefektywnia ona wsiąkanie krwiaczków różnego pochodzenia. tIAG. fot. Adobe Stock Spuchnięcie stopy (zwane obrzękiem) to skutek nadmiaru gromadzonego płynu w tkankach z powodu jego przesiąkania z łożyska naczyniowego do przestrzeni pozakomórkowej, co prowadzi do powiększenia objętości powierzchni ciała w tym miejscu. Takie zjawisko może mieć różne przyczyny: uraz, zaleganie chłonki (limfy), zakrzepowe zapalenie żył, miejscową reakcję alergiczną po ukąszeniu owada, dnę moczanową, zwyrodnienie stawu skokowego, zmiany hormonalne i krążeniowe w ciąży lub długotrwałe przebywanie w pozycji stojącej, zwłaszcza podczas upałów. Spis treści: Spuchnięta stopa a uraz Leczenie opuchniętej stopy po urazie Inne przyczyny spuchniętej stopy Spuchnięta stopa a uraz Stopa jest bardzo złożona pod względem anatomicznym, składa się aż z 26 kości i 33 stawów. Wraz z otaczającymi je mięśniami, ścięgnami i nerwami, tworzy sprawny mechanizm, który przystosowuje się do podłoża podczas chodzenia, biegania czy wspinania się. Jest też przez to bardziej narażona na urazy takie jak stłuczenia czy skręcenia stawu, objawiające się bólem, a niekiedy opuchnięciem stopy (jeśli nie doszło do żadnego urazu, być może przyczyna opuchnięcia stopy jest inna). Najczęściej jest to stłuczenie lub skręcenie, ale zdarza się nawet złamanie kości śródstopia. Rozpoznanie rodzaju kontuzji nie jest trudne. Oto wskazówki, które to umożliwią: Stłuczenie objawia się krwiakiem (tzw. siniakiem) i opuchlizną. Dochodzi do niego, gdy uszkodzone zostaną tkanki miękkie: tkanka podskórna i mięśnie. Skręcenie to uszkodzenie torebki stawowej i/lub więzadeł otaczających staw. Objawy to ból, obrzęk i wyraźne trudności w poruszaniu, może pojawić się krwiak pod kostką na zewnątrz stopy. Zwichnięcie to przemieszczenie się powierzchni stawowych tak, że tracą ze sobą kontakt. Objawy są podobne do symptomów skręcenia, ale często towarzyszy im deformacja stawu i niemożność wykonania ruchu. Złamanie lub pęknięcie kości to skutek działania na nią bardzo dużej siły. Towarzyszy mu bardzo silny ból, obrzęk, krwiak, a także nieprawidłowa ruchomość. Leczenie spuchniętej stopy po urazie Przy takich urazach obowiązuje konkretna, ale prosta procedura określana skrótem PRICEM. Nazwa pochodzi od pierwszych liter angielskich wyrazów, oznaczających czynności, które pomagają zmniejszyć skutki zdarzenia: protection (ochrona), rest (odpoczynek), ice (lód), compression (ucisk), elevation (uniesienie) i medications (leki). PRICEM powinno się zastosować jak najszybciej po urazie i kontynuować przez 48 do 72 godzin. Minimalizuje ból i obrzęk, przyspiesza powrót do zdrowia. W pierwszych dwóch rodzajach kontuzji zwykle wystarczy, natomiast przy podejrzeniu zwichnięcia i złamania jest to jedynie pierwsza pomoc, poprzedzająca niezbędną wizytę u lekarza. PRICEM to: Protection (ochrona) Uszkodzone miejsce trzeba unieruchomić. Można to zrobić dowolnym sposobem (najłatwiej owinąć bandażem elastycznym), ważne, by chronić staw. Nie wolno obciążać kontuzjowanej kończyny. Takie działanie zapobiega dalszym uszkodzeniom tkanek, w tym naczyń krwionośnych i nerwów. Rest (odpoczynek) Poruszanie spuchniętą stopą czy też stawanie na niej, należy ograniczyć do minimum. Gdy nawet najmniejszy ruch powoduje ból, najlepiej po prostu unieruchomić ją całkowicie. Odpoczynek ułatwia gojenie się uszkodzeń. Ice (lód) Schładzanie zmniejsza obrzęk i ból. Zimny okład należy zastosować jak najszybciej po urazie i kontynuować chłodzenie przez kilka dni. Lód (owinięty bawełnianą ściereczką) albo specjalny zimny okład kupiony w aptece i przechowywany w zamrażarce powinno się przykładać co 2-3 godziny na 15-20 minut. Compression (ucisk) Po zimnym okładzie dobrze jest w miarę ciasno zabandażować kontuzjowaną stopę lub założyć kupiony w aptece stabilizator. Elevation (uniesienie) Po urazie powinno się trzymać kontuzjowaną kończynę powyżej poziomu serca, żeby zmniejszyć opuchliznę. Medications (leki) Środki przeciwbólowe i przeciwzapalne (np. ibuprofenem) uśmierzą dolegliwości i zahamują procesy zapalne. Uwaga! Gdy 2-3 dni po kontuzji ból i obrzęk nie ustępuje lub nasila się, konieczna jest wizyta u lekarza. Przy ciężkich kontuzjach zastosuje on opatrunki gipsowe lub specjalistyczne stabilizatory (ortezy), czasami niezbędna jest interwencja chirurgiczna. Inne przyczyny spuchniętej stopy Oprócz urazu, podłożem powstania opuchlizny stopy mogą być choroby powodujące zaleganie chłonki, tzw. limfy. Obrzęk limfatyczny może być wrodzony (częściej dotyczy kobiet) lub powstawać na skutek innych problemów zdrowotnych (stanów zapalnych, nowotworów, niewydolności żylnej, schorzeń tkanki łącznej lub pasożytniczych). Opuchlizna może dotyczyć jednej kończyny, choć może rozwinąć się w obrębie wszystkich kończyn. Skóra jest przy tym blada, ma normalną temperaturę, nie boli, jeśli nie towarzyszy jej stan zapalny. Obrzęk limfatyczny wymaga leczenia u specjalisty. Spuchnięcie stopy bywa sygnałem zakrzepowego zapalenia żył, wówczas odczuwalny może być również ból, zasinienie, zaczerwienienie, bolesność samoistna i uciskowa w obrębie żyły objętej stanem chorobowym. Do czasu wizyty u lekarza, nogę należy oszczędzać, najlepiej odpoczywać w pozycji leżącej, można również użyć chłodnych kompresów. Opuchnięcie stopy może wywołać miejscowa reakcja alergiczna, np. po ugryzieniu owada. Wtedy dodatkowo oprócz obrzęku i zaczerwienia, a czasami też świądu i bólu, da się zauważyć ślad po ukąszeniu. Jeżeli reakcja się nie pogłębia, wystarczy maść przeciwhistaminowa (przeciwświądowa) dostępna w aptece bez recepty. Jeżeli spuchnięcie stopy ma charakter ostry, towarzyszy mu zaczerwienienie, nadmierne ucieplenie skóry i tkliwość stawu stopy (szczególnie śródstopia), to wskazuje na objawy dny moczanowej. Przyczyną dolegliwości jest zbyt duże stężenie kwasu moczowego we krwi. Leczenie polega na przyjmowaniu leków przeciwzapalnych i zmniejszających wytwarzanie kwasu moczowego oraz przykładaniu zimnych kompresów. Obrzęk stopy może pojawić się przy zwyrodnieniu stawów. Dolegliwości nie są wówczas nagłe, a narastają przez pewien czas. Inne symptomy w takich przypadkach to ból stawu, ograniczenie jego ruchomości, sztywność, zmęczenie kończyny. Leczenie opiera się na przyjmowaniu środków przeciwbólowych i zapalnych oraz fizjoterapii. Spuchnięta stopa może oczywiście świadczyć również o długotrwałym przebywaniu w pozycji stojącej, zwłaszcza podczas upałów - są to tzw. obrzęki ortostatyczne. Jednak zazwyczaj rozkładają się one symetrycznie na obie kończyny, rzadko dotyczą jednej stopy. Treść artykułu została pierwotnie opublikowana Więcej na podobny temat:Skręcona kostka - jak wygląda, pierwsza pomoc, leczenie. Skręcenie stawu skokowego a zwichnięcie i stłuczenieCo robić w przypadku skręcenia stawu skokowegoProblemy ze stopamiBól podeszwy stopy - pierwsze objawy metatarsalgiiSpuchnięta kostka - co robić? Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem! Wykwity skórne to zmiany na skórze będące objawami jej choroby. Podstawą diagnostyki dermatologicznej jest prawidłowa umiejętność ich oceny i różnicowania. Wykwity skórne dzielimy tradycyjnie na pierwotne i wtórne: pierwotne wykwity są zazwyczaj bezpośrednim wynikiem rozwoju procesu chorobowego w skórze wykwity wtórne na ogół rozwijają się z pierwotnych i są ich następstwem. Nie jest to jednak regułą, ponieważ w niektórych przypadkach, nawet we wczesnym okresie choroby nie udaje się stwierdzić wykwitów pierwotnych, które mogą być krótkotrwałe. Wyróżniamy następujące wykwity pierwotne: plama, grudka, guzek, guz, pęcherzyk, pęcherz, krosta, bąbel. Wtórne wykwity obejmują nadżerkę, przeczos, pęknięcie i rozpadlinę, łuskę, strup, owrzodzenie a także bliznę. Wykwity pierwotne Plama Fot. 1. Plamy (bielactwo nabyte); w centrum widoczna nadżerka pokryta strupem Fot. 2. Plamy rumieniowe Plama to zmiana zabarwienia skóry na ograniczonej powierzchni, leżąca w poziomie skóry, tj. niewyczuwalna przy dotyku. 1. Plamy z zaburzeń ukrwienia Plamy związane z przekrwieniem. Plamy te powstają na skutek poszerzenia naczyń krwionośnych i są najczęściej zmianami zapalnymi. Wykwity tego typu przejściowo bledną przy ucisku. W zależności od wielkości wyróżniamy: plamy rumieniowe: małe, najczęściej liczne wykwity, mogące się zlewać i tworzyć zmiany o charakterze wielokolistym, obrączkowatym. Obserwuje się je często w przebiegu chorób zakaźnych (orda, różyczka, płonica) i w osutkach polekowych rumienie są wykwitami większymi od plam rumieniowych. Mogą mieć charakter przelotny - związane są ze zwiększonym przepływem krwi przez naczynia skórne (np. rumień emocjonalny, rumień wywołany przez związki naczyniorozszerzające) lub trwały – najczęściej w wyniku przekrwienia związanego ze stanem zapalnym np.: odczyn fototoksyczny i fotoalergiczny, róża erytrodermia jest uogólnionym stanem zapalnym skóry. Skóra jest zaczerwieniona jednolicie na większej powierzchni, obrzęknięta z nadmiernym złuszczaniem naskórka. Częstymi objawami towarzyszącymi są świąd, niekiedy powiększenie węzłów chłonnych, podwyższona temperatura, dreszcze, złe samopoczucie. Plamy związane z niedokrwieniem – powstają na skutek zmniejszonego napływu krwi tętniczej (np. w skutek zimna), utrudnionego odpływ krwi żylnej (niewydolność żylna), zmian hematologicznych (poliglobulia, kriofibrynogenemia). Plamy mają barwę siną i spowodowane są odtlenowaniem krwi na poziomie tkankowym. 2. Plamy spowodowane zaburzeniami unaczynienia Związane są z trwałym rozszerzeniem naczyń włosowatych. plamy naczyniowe wrodzone - np. znamię ogniste, naczyniaki plamy naczyniowe nabyte - np. teleangiektazje (trwałe rozszerzenie naczyń), pajączki naczyniowe, naczyniaki starcze (zobacz: Żylaki). 3. Plamy wybroczynowe Powstają wskutek wylewu krwi do skóry. Cechą charakterystyczną jest to, że nie bledną przy ucisku. Barwa plam zależy od głębokości, na której one występują (powierzchowne - barwa czerwona, głębsze - barwa sina) i od upływu czasu (początkowo są czerwone, następnie sine a później przybierają kolor brunatny). Grudka Fot. 3. Grudka Grudka jest wykwitem wyniosłym ponad powierzchnię skóry i odgraniczonym od otoczenia. Ustępuje bez pozostawienia blizny. Grudki mają wielkość od 1mm do 1cm. Większe wykwity powstałe ze zlania się grudek określamy mianem blaszek (tarczek). Wyróżniamy: grudki naskórkowe - zmiany dotyczą tylko naskórka (brodawki zwykłe, brodawki płaskie, kłykciny kończyste) grudki skórno-naskórkowe - polegają na występowaniu zmian zarówno w naskórku jak i w skórze właściwej (liszaj płaski, łuszczyca) grudki skórne - polegają na zmianach w obrębie skóry właściwej bez wyraźnych odchyleń ze strony naskórka (obrzękowe w rumieniu wielopostaciowym wysiękowym, naciekowe - w kile). Guzek Fot. 4. Guzek Fot. 5. Guzek (znamię skórne) Fot. 6. Pęcherzyk Fot. 7. Pęcherz Fot. 8. Krosta Guzek to wykwit wyniosły ponad powierzchnię skóry (do wielkości 1 cm), dobrze odgraniczony od otoczenia i ustępuje z pozostawieniem blizny. Zmiany dotyczą tkanki łącznej skóry właściwej. Guzki są charakterystycznymi wykwitami dla przewlekłych chorób ziarniniakowych jak: gruźlica, sarkoidoza, kiła. Mogą także powstawać w wyniku zaburzeń metabolicznych (nagromadzenie materiału depozytowego: kępki żółte) lub rozrostu nowotworowego (czerniak guzkowy, postać guzkowa raka podstawno komórkowego). Guzki często wykazują tendencję do rozpadu i tworzenia owrzodzeń. Guz Guz to wyniosły ponad powierzchnię skóry wykwit, który wywodzi się z głębokich warstw skóry i tkanki podskórnej. Ustępują z pozostawieniem blizny (za wyjątkiem rumienia guzowatego, grzybicy głębokiej i ziarniniaka grzybiastego). Wielkość guza przekracza 1 cm. Pęcherzyk Pęcherzyk jest małym wykwitem (średnicy do 1 cm), wyniosłym ponad powierzchnię skóry, wypełnionym płynem. Pęcherz Pęcherz to wyniosły ponad powierzchnię skóry wykwit, zawierający płyn, którego średnica przekracza zwykle 1 cm. Pęcherze powstają na skutek rozwarstwienia poszczególnych warstw naskórka lub na granicy skórno-naskórkowej. Wyróżniamy następujące typy pęcherzy: pęcherze podrogowe, które leżą powierzchownie. Ich pokrywę stanowi wyłącznie warstwa rogowa, natomiast dno warstwa komórek kolczystych. Są one nietrwałe, mają cienką i wiotką pokrywę, która ulega przerwaniu w wyniku czego tworzy się nadżerka, pokrywająca się wkrótce strupem. Tego typu wykwity występują w pęcherzycy liściastej, odmianie pęcherzowej liszajca zakaźnego pęcherze śródnaskórkowe (akantolityczne) – powstają w warstwie kolczystej w wyniku utraty łączności pomiędzy komórkami. Pęcherze są duże, często wiotkie. Typowo występują w pęcherzycy zwykłej pęcherze podnaskórkowe - ich pokrywę stanowi cały naskórek. Są one dobrze napięte, stosunkowo trwałe i oporne na urazy mechaniczne. Powstają w pemfigoidzie, w nabytym pęcherzowym oddzielaniu się naskórka, opryszczkach ciężarnych, chorobie Duhringa (zobacz: Pemfigoid pęcherzowy, Zapalenie opryszczkowate skóry, Nabyte pęcherzowe oddzielanie się naskórka). Krosta Krosta jest drobnym wykwitem, wyniosłym ponad powierzchnię skóry i wypełnionym od początku treścią ropną. Bąbel Bąbel to wykwit wyniosły ponad powierzchnię skóry, szybko powstający i ustępujący bez pozostawienia śladu. Powstanie bąbla związane jest z obrzękiem podścieliska łącznotkankowego skóry właściwej na skutek zwiększonej przepuszczalności naczyń skórnych. Bąbel charakteryzuje się barwą porcelanowo białą lub różową, wyraźnym odgraniczeniem od otoczenia i znaczną spoistością. Pojawieniu się bąbli towarzyszy zazwyczaj świąd. Są to wykwity spotykane po oparzeniu pokrzywą lub w grupie chorób zwanych pokrzywkami. Wykwity wtórne Nadżerka jest powierzchownym ubytkiem naskórka, który ustępuje bez pozostawienia blizny. Nadżerki tworzą się w miejscu wykwitów pierwotnych: pęcherzyków, pęcherzy, krost, sączących grudek. Przeczos Fot. 9. Przeczos Przeczos linijny ubytek naskórka będący następstwem drapania. Odmiennie niż nadżerki, przeczosy występują w skórze niezmienionej na skutek mechanicznych urazów. Pęknięcie, szczelina Pęknięcie, szczelina jest płytkim linijnym ubytkiem skóry dotyczącym głównie naskórka. Występuje w okolicach, gdzie skóra narażona jest na napinanie i rozciąganie (okolica otworów naturalnych, brodawek sutkowych, dużych stawów). Czynnikami predysponującymi do pęknięć są: suchość skóry i jej wzmożone rogowacenie (rogowiec dłoni i stóp), obrzęk i stan zapalny (wyprzenia drożdżakowe, grzybica stóp międzypalcowa). Rozpadlina Rozpadlina różni się od pęknięcia głębszym usadowieniem, sięgającym do skóry właściwej. Zmiany te łatwiej ulegają wtórnemu zakażeniu, goją się z pozostawieniem blizny. Łuska Fot. 10. Łuska Fot. 11. Strup Fot. 12. Owrzodzenie Łuska jest wykwitem powstającym w wyniku niepełnego oddzielania się powierzchownych, zrogowaciałych warstw naskórka. Ze względu na wielkość łusek wyróżniamy: złuszczanie otrębiaste (łupież skóry owłosionej głowy, przyłuszczyca plackowata drobnoogniskowa, odra) i złuszczanie płatowe (erytrodermie, płonica, choroba Kawasaki). Strup Strup wykwit powstający na skutek zasychania na powierzchni skóry płynu surowiczego, ropnego lub surowiczo-krwawego z resztkami rozpadłych komórek, krwinek i bakterii. Następstwem strupów pokrywających nadżerki są przejściowe przebarwienia, natomiast pokrywających owrzodzenia - blizny. Owrzodzenie Owrzodzenie jest ubytkiem naskórka i skóry właściwej ustępującym z pozostawieniem blizny. Owrzodzenia mogą powstawać na skutek: chorób naczyń żylnych, tętniczych, limfatycznych na skórze niezmienionej w wyniku działania czynników fizycznych, chemicznych, urazów mechanicznych, długotrwałego ucisku rozpadu guzów, guzków, krost w przebiegu niektórych chorób infekcyjnych a także chorób tkanki łącznej. Blizna Blizna jest tkanką łączną włóknistą wypełniającą miejsce uszkodzenia skóry właściwej. Odmiany blizn: blizny przerosłe - wyniosły, nierówny rozrost tkanki bliznowatej ponad poziom otaczającej skóry (blizny pooparzeniowe) bliznowce - podobne do blizn przerosłych. Różnią się jednak tym, że oprócz obszaru uszkodzenia skóry zajmują także otaczającą skórę, niezmienioną chorobowo. Bliznowce pojawiają się po pewnym czasie od zagojenia rany blizny zanikowe - najczęściej bywają zejściem stanu zapalnego. Leżą w powierzchni skóry lub są zapadnięte, cienkie, marszczące się bibułkowato (DLE, zespół Grahama-Little’a, gruźlica toczniowa płaska). Objawy cukrzycy często są nieoczywiste. Nie zawsze można jednoznacznie postawić diagnozę, patrząc na dolegliwości pacjenta. Cukrzyca typu 2 objawia się przede wszystkim wzmożonym pragnieniem, częstym oddawaniem moczu, utratą wagi i wysokim stężeniem glukozy we krwi. Do wczesnych objawów cukrzycy zaliczamy również zmiany skórne. Zobacz, co powinno cię zaniepokoić. spis treści 1. Objawy cukrzycy na skórze 2. Sucha i szorstka skóra 3. Żółto-brązowe plamy na skórze 4. Ciemniejąca skóra przy karku 5. Nawracające infekcje skórne rozwiń Zobacz film: "Objawy cukrzycy na skórze" 1. Objawy cukrzycy na skórze We krwi osoby chorej na cukrzycę znajduje się więcej glukozy niż u zdrowego człowieka. Nadmiar składnika ukszadza naczynia krwionośne i wywołuje zmiany zwyrodnieniowe. Zwężone i pozrastane żyły nie dostarczają wszystkim komórkom części substancji. Niedożywiona jest także skóra. Po czym to poznać? Staje się przesuszona, łuszczy się, ma słabą odporność na skaleczenia, może dochodzić do poparzeń słonecznych. Pojawia się także świąd, różnobarwne plamy i zmiany skórne. Wszystkie te zmiany mogą od wiele miesięcy wyprzedzić postawienie jednoznacznej diagnozy. 2. Sucha i szorstka skóra Długo utrzymujące się wysokie stężenie glukozy we krwi prowadzi do uszkodzenia naczyń krwionośnych i powoduje upośledzenie układu naczyniowego. W konsekwencji dochodzi do zaburzeń w transporcie składników odżywczych. Osoby zmagające się z cukrzycą często skarżą się na suchą i szorstką skórę, która ma tendencję do łuszczenia się. Szukasz leków na cukrzycę? Skorzystaj z i sprawdź, która apteka ma na stanie potrzebny lek. Zarezerwuj go on-line i zapłać za niego w aptece. Nie trać czasu na bieganie od apteki do apteki. 3. Żółto-brązowe plamy na skórze Według Amerykańskiej Akademii Dermatologii, nekrobioza kolagenu jest jednym ze znaków ostrzegawczych rozwijającej się cukrzycy typu 2. U młodych osób, które cierpią na cukrzycę, na skórze mogą pojawiać się żółto-brązowe lub żółto-fioletowe wykwity, podobne do trądziku. Plamki te bardzo trudno się goją, a skóra je otaczająca staje się błyszcząca. Rekomendowane przez naszych ekspertów Brązowe lub żółte plamy mogą pojawiać się także w okolicach ud. Powstają w wyniku odkładania się w ścianach tętniczek glikoprotein. Plamom zwykle towarzyszy swędzenie i bolesność. 4. Ciemniejąca skóra przy karku Objawem cukrzycy są też ciemniejące plamy pojawiające się na karku, pod pachami i w pachwinach. Jest to tzw. rogowacenie ciemnie i często towarzyszą mu pojawiające się licznie włókniaki miękkie. Nie są one szkodliwe dla zdrowia, ale są nieestetyczne. Przy odpowiednio dobranym leczeniu włókniaki mogą odpaść same. Czasem jednak konieczna jest interwencja chirurgiczna. 5. Nawracające infekcje skórne Osoby z nieustabilizowanym wysokim poziomem glukozy we krwi częściej cierpią na nawracające infekcje skórne, wywołane grzybami lub bakteriami. Skóra cukrzyków jest bardziej podatna na uszkodzenia, przez które wnikają drobnoustroje. Warto regularnie badać poziom stężenia glukozy we krwi i obserwować zmiany w swoim ciele. Jeśli objawy na skórze utrzymują się przez dłuższy czas i nasilają się, należy skonsultować się z lekarzem. Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez Dowiedz się więcej: Treść artykułu jest całkowicie niezależna. Znajdują się w nim linki naszych partnerów. Wybierając je, wspierasz nasz rozwój. Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy Doskwier­a­ją ci bóle i obrzę­ki nóg? Do tego dochodzi uczu­cie ciężkoś­ci i zacz­er­wieni­a­nia? Swój stan tłu­maczysz oczy­wiś­cie przemęcze­niem oraz siedzącą pracą. Tym­cza­sem przy­czyny takich objawów mogą być naprawdę bard­zo różne. Od zaburzeń układu krąże­nia, niewydol­noś­ci nerek, po reakcję na niek­tóre leki. Powo­dem może być też zakrzepi­ca — choro­ba, której nie wol­no lekceważyć. Bóle i obrzę­ki nóg mogą mieć różne przy­czyny: zakrzepi­ca, choro­ba ser­ca, a może niewydol­ność nerek Zakrzepi­ca – choro­ba nazy­wana „cichym zabójcą” Jakie objawy mogą świad­czyć o roz­wo­ju zakrzepicy Na czym pole­ga lecze­nie zakrzepicy? Kto jest w grupie ryzy­ka? Zakrzepi­ca i jej diagnostyka Bóle i obrzęki nóg mogą mieć różne przyczyny: zakrzepica, choroba serca, a może niewydolność nerek – Obrzę­ki nóg są bard­zo częstym objawem niewydol­noś­ci krąże­niowej. Początkowo nogi puch­ną tylko wiec­zorem. W miarę postępu choro­by obrzę­ki pojaw­ia­ją się już zarówno w godz­i­nach wiec­zornych, jak i nad ranem. Wywołane miażdży­cą przewlekłe niedokr­wie­nie nóg również sprzy­jać będzie pow­stawa­niu opuch­lizny i bólu kończyn dol­nych. W pier­wszym okre­sie może on dokuczać tylko przy chodze­niu, potem pojawi się także pod­czas siedzenia czy leże­nia. Nogi oso­by cier­piącej na niedokr­wie­nie są też częs­to blade i dzieje się w zaburzeni­ach układu moc­zowego. Przy chorobach nerek, oprócz zmi­any częs­totli­woś­ci odd­awa­nia moczu, wys­tępu­je również opuch­liz­na, nie tylko nóg, ale i całego ciała. Jest to najczęś­ciej wynikiem zatrzy­ma­nia się wody i sodu w organizmie. Takie dolegli­woś­ci bywa­ją pon­ad­to skutkiem dzi­ała­nia wybranych leków, szczegól­nie tych, których zaży­wanie będzie powodować zastój wody. Negaty­wną reakcję mogą wywołać np. niek­tóre leki na nad­ciśnie­nie, leki prze­ci­wza­palne oraz hor­mo­ny. Cza­sem opuch­liz­na jest odpowiedz­ią naszego ciała na konkret­ny skład­nik danego medyka­men­tu, na który jesteśmy uczuleni. O tym jak wielu Polaków ma kłopo­ty z krę­gosłu­pem wiado­mo nie od dziś! One również mogą być przy­czyną uczu­cia dyskom­for­tu w nogach. Prob­le­my z krę­gosłu­pem są najczęś­ciej rezul­tatem urazu prze­bytego w przeszłoś­ci lub zmi­an zwyrod­nieniowych, co jest już związane ze starze­niem się organizmu. Kole­jnym schorze­niem mogą­cym wywoły­wać podob­ne objawy będzie zakrzepi­ca. Choro­ba ta może pocią­gać za sobą poważne kon­sek­wenc­je, jeśli nie jest właś­ci­wie leczona. Zakrzepica – choroba nazywana „cichym zabójcą” Żyl­na choro­ba zakrzepowo- zatorowa, zwana też zakrzepicą jest poważną chorobą, pole­ga­jącą na zaburzeni­ach krzep­nię­cia krwi. Schorze­nie to może wywołać trom­bofia wrod­zona (gene­ty­cznie uwarunk­owana podat­ność na zakrzepicę) i mutac­ja V Lei­den, czyli zmu­towany czyn­nik krzep­nię­cia krwi, bądź też mutac­ja genu pro­trom­biny. Dla pac­jen­tów z zakrzepicą sza­le­nie niebez­pieczne są przede wszys­tkim tworzące się zakrzepy. Mają one najczęś­ciej postać zbitych krwinek, które przylepiły się do ściany naczy­nia, bądź też biał­ka lub tzw. włókni­ka. Zakrzep prowadzi do zwęże­nia się naczy­nia krwionośnego, co spraw­ia, że krew nie jest w stanie swo­bod­nie w nim przepły­wać. Cza­sem dochodzi do oder­wa­nia się takiego zakrzepu i jego popłynię­cia wraz z prą­dem krwi do ważnych narządów wewnętrznych. Właśnie w taki sposób pow­sta­je np. zator płuc­ny, który jest już stanem zagraża­ją­cym życiu chorego. Jakie objawy mogą świad­czyć o tym, że w twoim ciele doszło do roz­wo­ju zakrzepicy? Zakrzepica — jakie objawy mogą świadczyć o jej rozwoju Zakrzepi­ca może dawać objawy podob­ne do tych, jakie omówiliśmy już na początku artykułu. Tym co powin­no wzbudz­ić Twój niepokój będą zatem: Obrzę­ki i bóle kończyn Zacz­er­wie­nie­nie skóry kończyn Dusznoś­ci i bóle w klatce piersiowej Nie wszys­tkie z wymienionych wyżej objawów muszą wys­tępować jed­nocześnie. Cza­sem choro­ba w ogóle nie daje o sobie znać. To dlat­ego o zakrzepicy częs­to mówi się „cichy zabójca”. Zakrzepica — na czym opiera się leczenie chorych żył W lecze­niu zakrzepicy sto­su­je następu­jące metody: Podawanie leków prze­ci­wza­krzepowych, które hamu­ją rozrost skrzepów i zapo­b­ie­ga­ją pow­stawa­niu nowych Roz­puszczanie obec­nych zakrzepów Oper­ac­je chirurgiczne Zakładanie spec­jal­nych opasek i pod­kolanówek uciskowych Kto jest w grupie ryzyka? Zakrzepica i jej diagnostyka Zakrzepi­ca grozi przede wszys­tkim osobom prowadzą­cym niezdrowy tryb życia, a więc osobom otyłym, palac­zom oraz wszys­tkim stron­ią­cym od akty­wnoś­ci fizy­cznej. Szczegól­ną czu­jność powin­ny również zachować kobi­ety sto­su­jące lub zamierza­jące stosować antykon­cepcję hor­mon­al­ną. Warto zbadać się na obec­ność zakrzepicy jeśli planu­je­my dłużą podróż lub oper­ację, po której będziemy dłu­go unieruchomieni. No dobrze, ale jak sprawdz­ić czy za roz­wo­jem zakrzepicy nie sto­ją wspom­ni­ane mutac­je gene­ty­czne? To proste! Wykon­ać test DNA w kierunku trom­bofil­ii wrod­zonej, który jed­noz­nacznie potwierdzi lub wyk­luczy obec­ność zmi­an gene­ty­cznych, które pod­noszą ryzyko roz­wo­ju zakrzepicy. Sama chorobę, bo trom­bofil­ia jeszcze chorobą nie jest, diag­nozu­je się kilko­ma sposoba­mi — przy pomo­cy tzw. USG Dopplera, które bada przepływ krwi w żyłach lub tes­ta­mi bio­chemiczny­mi, sprawdza­ją­cy­mi poziom specy­ficznych sub­stancji w orga­nizmie pac­jen­ta, tzw. poziom D‑dimerów. Ciekawe artykuły: Zakrzepi­ca w podróży — objawy i sposo­by zapobiegania Zakrzepi­ca u dzieci Zakrzepi­ca w ciąży — jak ją rozpoz­nać i jej zapobiegać? Autor: Natalia Jeziors­ka — redak­tor medyczny Zdję­cie:

błyszcząca skóra na nogach